ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ;

4 Μήνες, 3 Βδομάδες & 2 Μέρες του Cristian Mungiu

Η υπόθεση

Το έτος είναι το 1987 και το καθεστώς του Τσαουσέκου απαγορεύει της εκτρώσεις. Η νεαρή Οτίλια θα περάσει μια φρικτή και περιπετειώδης μέρα στο πλευρό της φίλης της και συμφοιτήτριας Γκαμπίτα, προσπαθώντας να συνδυάσει και το ραντεβού της με τον φίλο της Άντι. Θα κλείσει ένα δωμάτιο σε ξενοδοχείο και θα πάει σε ραντεβού με έναν άγνωστο άντρα, αντί της φίλης της που περιμένει καρτερικά στο ξενοδοχείο. Αυτός ο άγνωστος άντρας είναι χειργουργός και πράττει παράνομα εκτρώσεις. Η Γκαμπίτα είναι ήδη στον τέταρτο, προς πέμπτο, μήνα και η διαδικασία θα χαραχτεί στα μυαλά και στην υπόληψη και των δύο κοριτσιών για πάντα.

http://www.goculture.eu/story.aspx?s_id=313

ΠΡΟΣΟΧΗ ΠΟΘΟΣ του Άνγκ Λι

Υπόθεση: Μετά από το εκπληκτικό και πολυσυζητημένο "Το Μυστικό του Brokeback Mountain" και αφού σάρωσε τα βραβεία σε Ευρώπη και Αμερική, o Aνγκ Λι παρέα με την ίδια ομάδα σεναριογράφων και παραγωγών, επανέρχεται με ένα αισθησιακό κατασκοπικό θρίλερ, που μεταφέρει τον θεατή στη Σαγκάη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και απέσπασε το Χρυσό Λιοντάρι στο 64ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας.
Η νεαρή Ουόνγκ, φοιτήτρια και ηθοποιός, εμπλέκεται με μια αντιστασιακή ομάδα που στόχο έχει να σκοτώσει τον Mr. Yee, τον Κινέζο αρχηγό της ασφάλειας, ο οποίος συνεργάζεται με τους Ιάπωνες. Προσεγγίζει τη γυναίκα του και γίνεται η καλύτερή της φίλη με στόχο να τον παρασύρει σε μια ερωτική περιπέτεια μαζί της. Το σχέδιο προχωρά όπως το είχε καταστρώσει, μέχρι τη στιγμή που αρχίζει να συνειδητοποιεί πως ο στόχος και τα συναισθήματά της βρίσκονται σε πάλη...
http://www.myfilm.gr/article1924.html

ΤΟ ΜΕΓΑΡΟ ΓΙΑΚΟΥΜΠΙΑΝ του Μαρουάν Χαμέντ

Υπόθεση: Ένα μέρος όπου συνυπάρχουν όλες οι κοινωνικές τάξεις...
Ένα μέρος όπου πίσω από κλειστές πόρτες κρύβονται ιστορίες ανθρώπων που προσπαθούν να ικανοποιήσουν τις ανάγκες και τα πάθη τους.
Αυτό το μέρος θα ανοίξει τις πόρτες του και θα αποκαλύψει τα μυστικά του. Θα αποκαλύψει τις αληθινές ιστορίες και το τι μπορούν να προκαλέσουν κάποιες ανάγκες στους ανθρώπους, ανάγκη για χρήματα, ασφάλεια, αγάπη, έρωτα, δύναμη και εκδίκηση, για όλα και για τίποτα.
Αυτό το μέρος είναι το Μέγαρο Γιακουμπιάν, ένα συγκρότημα πολυτελών διαμερισμάτων που χτίστηκε στο Κάιρο στο τέλος της δεκαετίας του '30. Στη μεγάλη ακμή του το Κάιρο συναγωνιζόταν τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες σε πλούτο, χλιδή και κομψότητα. Εκείνη την εποχή στο Μέγαρο Γιακουμπιάν κατοικούσαν οι ισχυρότεροι και πλουσιότεροι άνθρωποι της πόλης.
Μισόν αιώνα αργότερα από την επανάσταση του 1952, στη διάρκεια του 1ου Πόλεμου του Κόλπου, η κατάσταση στην Αίγυπτο έχει αλλάξει δραματικά. Το κτίριο διαθέτει ακόμα τη γοητεία και τη φήμη του, αλλά τα σημάδια της παρακμής και της εγκατάλειψης είναι παραπάνω από εμφανή.
http://www.myfilm.gr/article2177.html
του Σταύρου Γανωτή

Παραχαράκτες

Die Fälscher

2007

Σεσημασμένος Εβραίος πλαστογράφος με ιδιαίτερες καλλιτεχνικές ανησυχίες καταλήγει σε στρατόπεδο συγκέντρωσης ως επικεφαλής ειδικής μονάδας που αναπαράγει πιστά χαρτονομίσματα πάσης εθνικότητος, με σκοπό να προάγει το ναζιστικό αγώνα

Η παράξενα ελκυστική όψη του πρωταγωνιστή Καρλ Μάρκοβιτς διαθέτει ένα φυσικό χαρακτηριστικό για κάθε πτυχή του χαρακτήρα του. Η στραβή, σχεδόν παραμορφωμένη, μύτη αντιπροσωπεύει τα διαστρεβλωμένα του ήθη, ένα ζευγάρι τα αναπάντεχα γαλάζια μάτια του τις καλά κρυμμένες καλλιτεχνικές του ανησυχίες, ενώ τα στενά του χείλη φανερώνουν άνθρωπο που γεννήθηκε αποφασισμένος να επιβιώσει. Συνδυασμένα στο ίδιο πρόσωπο δίνουν ένα θελκτικά παράταιρο αποτέλεσμα, που άλλοτε σε προσελκύει και άλλοτε σε απωθεί, όπως ακριβώς και ο χαρακτήρας που υποδύεται στην ταινία. Χάρη στα πλαστογραφικά του ένσημα, λίγο μετά τη σύλληψή του ανακαλύπτει ότι οι Γερμανοί τού επιφυλάσσουν ειδική μεταχείριση - ευχή και κατάρα σ' ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, αφού ακόμα κι αν δεν τη βλέπεις πάντοτε μπροστά σου, η βία καταφέρνει πάντοτε να φτάσει μέχρι τ αυτιά σου.

Οι κραυγές και οι πυροβολισμοί που στοιχειώνουν την ηχητική μπάντα του «Παραχαρακτών» δημιουργούν στην ομάδα των εκλεκτών διαδοχικά συναισθήματα ανακούφισης και απόλυτης ενοχής, πράγμα που αποτελεί και τον ηθικό πυρήνα της ταινίας: να αντισταθεί κανείς στον κατακτητή ή να συνεργαστεί; Ωστόσο, εναλλάσσοντας ρυθμικά τα βογκητά με νοσταλγικά αργεντίνικα ταγκό -που σε συνδυασμό με τη σέπια φωτογραφία, μειώνουν τη φρίκη στο ελάχιστο- το αποτέλεσμα είναι ένα ανώδυνο αντιπολεμικό προϊόν που ο αυστριακός σκηνοθέτης και γόνος φιλοναζιστικής οικογένειας μάλλον πίστευε ότι όφειλε στον εαυτό του και τον υπόλοιπο κόσμο. Οι εναρκτήριες αναμνήσεις των παλιών καλών παράνομων ημερών και η σύντομη μεταπολεμική ευφορία στο φινάλε εγγυούνται μια λαμπερή εισαγωγή κι ένα ευχάριστο φινάλε που θα σας βοηθήσει να ξεχάσετε (είναι θέμα δευτερολέπτων) ότι η ταινία που μόλις είδατε αφορά μια από τις πιο ζοφερές εποχές στην παγκόσμια ιστορία αυτού του κόσμου.

Δέσποινα Παυλάκη

http://www.cinemag.gr