Η περίπτωση του κινήματος των ΣΑΝΤΙΝΙΣΤΑΣ στην Νικαράγουα αποτελεί ίσως παγκόσμια πρωτοτυπία στα παγκόσμια επαναστατικά δρώμενα.
Την ταραγμένη δεκαετία του 70 στην Λατινική Αμερική, τότε που δρούσαν αριστερά αντάρτικα σε μια σειρά από χώρες, οι Σαντινίστας μάχονται κατά του φιλοαμερικανικού καθεστώτος.
Σε αντίθεση με άλλες χώρες της περιοχής το αντάρτικο τους καταλήγει σε νίκη και οι Σαντινίστας έρχονται στην εξουσία της χώρας.
Τότε είναι που οι ΗΠΑ οργανώνουν και χρηματοδοτούν τους ΚΟΝΤΡΑΣ(ένα ιδιότυπο δεξιό ναρκο-αντάρτικο) κατά της κυβέρνησης των Σαντινίστας.
Τελικά δεν είναι οι ΚΟΝΤΡΑΣ αυτοί που θα κάνουν ζημιά στο κίνημα των Σαντινίστας μιας και ο λαός τους αντιπαθεί.
Το 1990 και για πρώτη φορά στην ιστορία των αριστερών αντάρτικών, ένα κίνημα που πήρε την εξουσία με τα όπλα, διεξάγει εκλογές με την συμμετοχή πολλών κομμάτων. (είναι μια κίνηση που δεν έχει ξανασυμβεί ποτέ)
Οι Σαντινιστας σε αυτές τις εκλογές χάνουν την εξουσία.
Οι Νεοφιλελεύθεροι παίρνουν τα ηνία της χώρας για 16 χρόνια.
Στην Ευρώπη θεωρούν όλοι το κίνημα των Σαντινίστας ξοφλημένο.
Και το 2006 στις εκλογές ο Ντανιέλ Ορτέγκα και οι Σαντινίστας επιστρέφουν στην εξουσία.
Οι Σαντινίστας μπορεί να πει κανείς πως αποτέλεσαν πρωτοπορία στον τρόπο σκέψης και δράσης τους για την Λατινική Αμερική. Αρχικά δημιούργησαν ένα αντάρτικο τη δεκαετία του 70 συνεχίζοντας την παράδοση των ιθαγενών –αιώνες πριν που αντιμάχονταν στην κατάκτηση τους από τους Ισπανούς Κονκισταντόρες. Στην συνέχεια, στα χρόνια της εξουσίας τους προέβησαν σε μεταρρυθμίσεις(αγροτικές –οικονομικές κτλ)
Το 1990 διεξάγουν πολυκομματικές εκλογές…
Υιοθετήσαν δηλαδή την ιστορική εμπειρία του αντάρτικου στην ήπειρο αλλά και τα διδάγματα από την πρώτη εκλογική νίκη της Αριστεράς παγκοσμίως στα μέσα του 1970 από τον Αλλιέντε στην Χιλή.
Μπορεί να πει κανείς πως η σκέψη τους επηρέασε τους Ζαπατίστας που 4 χρόνια μετά την ήττα τους στις εκλογές έρχονται στο προσκήνιο με την ένοπλη εξέγερση τους στον Μεξικάνικο νότο. Ακολουθώντας το παράδειγμα της Νικαράγουας και του Ορτέγκα , οι Ζαπατίστας και ο κομαντάντε Μάρκος μετά το αντάρτικο ακολουθούν τον πολιτικό αγώνα και την πρόθεση τους να κατέλθουν και αυτοί σε εκλογές.
Συνάμα από το 2000 και μετά μια σειρά από κινήματα σε χώρες της Νοτίου Αμερικής, ενστερνίζονται το παράδειγμα των Σαντινίστας, και κατέρχονται στις εκλογές όπου και τις κερδίζουν (Βενεζουέλα, Εκουαδορ, Βολιβία..)
Η περιοχή της Λ. Αμερικής σε μια παγκοσμιοποιημένη νέο-φιλελεύθερη πραγματικότητα αποτελεί αυτή την στιγμή τον μόνο αντίλογο στον νέο μεσαίωνα που προσπαθούν να εφαρμόσουν τα αφεντικά παγκοσμίως και τα διδάγματα από αυτές τις εμπειρίες πρέπει να μας προβληματίσουν όλους εδώ στην Ελλάδα που βιώνουμε χρόνια τώρα μια αριστερά (στο σύνολο της) που βρίσκεται βουτηγμένη στην ηττοπάθεια.
Μια αριστερά που είτε θα είναι βολεμένη σε κάποια θέση στο δημόσιο είτε θα έχει σκύψει στο κεφάλι θυμούμενη ήττες του παρελθόντος (εμφύλιος, αλλοτρίωση της γενιάς του Πολυτεχνείου, κατάρρευση του ανατολικού μπλόκ).
Μια αριστερά που συζητεί ακόμα αν θα την δεχτούν στα μεγάλα σαλόνια οι θεσμικοί του κινήματος (κκε) ή της εξουσίας (πασοκ).
Το ζήτημα όμως είναι άλλο. Αριστερός δεν γίνεσαι για να διαμαρτύρεσαι ή να αντιστέκεσαι έτσι αόριστα αλλά για να αλλάξεις μια γκρίζα πραγματικότητα. Αυτό για να γίνει πρέπει να πάρεις την εξουσία.
Για να το κάνεις αυτό πρέπει να πας κόντρα σε δεδομένες καταστάσεις που φαντάζουν αδιάβλητες.
Για αυτό ο αριστερός εκτός από σοβαρός και σκεπτόμενος πρέπει να είναι και λίγο… «τρελός».
Για αυτό όταν ξεκινούσαν το αντάρτικο τους οι Ζαπατίστας είχαν ως σύνθημα του το εξής
«Είμαστε οι υπέροχοι τρελοί του Μεξικάνικου Νότου»
Ας γίνουμε και εμείς επιτέλους οι «ΥΠΕΡΟΧΟΙ ΤΡΕΛΟΙ ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΝΟΤΟΥ»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου