ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΚΛΕΒΟΥΝ

Ξεκινάω αυτό το άρθρο προσπαθώντας να περιγράψω ποια είναι η εργασιακή πραγματικότητα στην χώρα μας σήμερα.

Πέρα από την σούπερ ακρίβεια που υφίσταται και πλήττει κυρίως τους εργαζόμενους, υπάρχουν και άλλα πολλά προβλήματα.

Τα προβλήματα ξεκινάνε από τη στιγμή που θα πάει κάποιος που έχει ανάγκη για εργασία να συζητήσει με το μελλοντικό του αφεντικό.

Στον ιδιωτικό τομέα πρώτα από όλα, το αφεντικό θα σου υποσχεθεί κάποια λεφτά , μόνο που στην πορεία (αν πιάσεις τελικά δουλειά) θα σε πληρώσει αρκετά λιγότερα. Επίσης θα διαπιστώσεις πως και τα ένσημα που θα σου κολλήσουν θα ναι λιγότερα από τις μέρες που δούλεψες.

Ακόμα μια πρακτική είναι να σε γράφουν για part time εργαζόμενο(και να σου κολάνε τα αντίστοιχα λιγοστά ένσημα) αλλά στην πράξη εσύ να δουλεύεις full ωράριο. Όσο για τις υπερωρίες δε το συζητάμε. Τις δουλεύεις αλλά όταν έρθει η ώρα τις πληρωμής σου λένε «κάτσε να το παζαρέψουμε, το σαββατο και την Κυριακή δεν ειχες5 ώρες υπερωρία αλλά 4»

Στον δε δημόσιο τομέα, αν δεν είσαι από τα «τυχερα παιδιά»του 80 να μπεις μόνιμος μέσω κομματικής οδού και προσληφθείς ως συμβασιούχος αποκτάς δικαιώματα εργασιακά λιγότερα από αυτά που κατέχει ένας 4πόδος γάιδαρος.

Από τη στιγμή που θα προσληφθείς ως συμβασιούχος με ιδιωτικού δικαίου συμφωνητικό αποτελείς τον χαμάλη των μόνιμων , οι οποίοι με μια λογική στρατού(δίπολο παλιός - καινούριος) σε χώνουν να κάνεις όλη την βρωμοδουλειά.

Οι συνδικαλιστικοί φορείς «αγωνίζονται» (λέμε τώρα) σε αυτές τις υπηρεσίες μόνο για τα δικαιώματα των μόνιμων και οι διοικήσεις αυτών των υπηρεσιών δεν υπολογίζουν για ανθρώπους τους συμβασιούχους.

Και οι μισθοί και στη μια και στην άλλη περίπτωση (δημόσιο-ιδιωτικό τομέα) είναι πλέον πείνας.

Και φτάνουμε στο ζητούμενο.

Πως μπορεί να αλλάξει αυτή η κατάσταση;

Τα δυο μεγάλα κόμματα δεν υπάρχει περίπτωση να την αλλάξουν γιατί αυτά είναι που την δημιουργήσανε.

Οπότε φτάνουμε στο συμπέρασμα πως η αριστερά πρέπει να έρθει και να παίξει τον ιστορικό της ρόλο, να αναλάβει την διακυβέρνηση και να χτυπήσει το μεγαλύτερο πρόβλημα της εποχής μας, την εργασιακή ανασφάλεια.

Υπάρχει όμως τέτοια βούληση;

Για την ώρα πάντως και όλα τριγύρω καταρρέουν(φτάσαμε πλέον στο σημείο που συμφέρει πιο πολύ να μην δουλεύεις και να μην πληρώνεσαι από το να προσφέρεις τα πάντα για ψίχουλα)υπάρχουν ακόμα φωνές στην Αριστερά που φοβούνται να αναλάβουν την διακυβέρνηση της χώρας.

Είτε μιλώντας για συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ(συγκυβέρνηση δηλαδή με αυτούς που δημιούργησαν το πρόβλημα)είτε μέσω μιας ανάλυσης εξωπραγματικής που θέλει την παγκόσμια συγκυρία να μην είναι πρόσφορη για αριστερού τύπου διακυβέρνηση(λογική που έχουν όλοι οι έλληνες και προσβλέπει στον ξένο παράγοντα-αν οι ρώσοι είναι αριστεροί επαναστατούμε γιατί θα μας βοηθήσουν, αν οι αμερικάνοι είναι καπιταλιστές θα γίνουμε και εμείς για να μας ενισχύσουν)ή εναποθέτουν την λύση στην αλλάγη-σοβιετοποίηση της κοινωνίας(βλέπε ΚΚΕ).

Μόνο που γενιές εργαζομένων απαιτούν λύσεις εδώ και τώρα. Για την ώρα(δημοσκοπικά)δείχνουν να στηρίζουν την ελπίδες τους στην αριστερά, όχι σαν κόμμα διαμαρτυρίας αλλά σαν μια δύναμη που θα έρθει στα πράγματα για να …αλλάξει τα πράγματα.

Καλό είναι λοιπόν να αρχίσουν οι πολιτικοί φορείς της αριστεράς να επεξεργάζονται φιλοεργατικά προγράμματα διακυβέρνησης του τόπου πριν γίνει η χώρα…Σιγκαπούρη.

Καλό είναι όμως επίσης και οι εργαζόμενοι να αρχίσουν να κινητοποιούνται μέσα από ακομάτιστα εργατικά σωματεία και ενώσεις γιατί χωρίς τις δικές τους δυνάμεις δεν αλλάζει τίποτα σ αυτό τον τόπο.