ΠΡΩΤΟΣ…ΧΟΡΕΥΤΗΣ

ΠΡΩΤΟΣ…ΧΟΡΕΥΤΗΣ

Πήρα τον καφέ μου και βγήκα στον κήπο ( έχω ακόμα το προνόμιο). Ήθελα να καθήσω ήρεμα, να τον απολαύσω σιγά-σιγά και να καπνίσω από ένα τσιγάρο μέχρι ένα…πακέτο!(που λέει ο λόγος)!

Δεν ήθελα ούτε μουσική! Ήθελα ν’ ακούω την ησυχία και μόνο!

Πήρα θέση, άναψα τσιγάρο και πάνω που άνοιγα «την πόρτα της ησυχίας», άρχισε ένας θόρυβος έντονος και επαναληπτικός! Ένας θόρυβος σφυριού που κάρφωνε- κάρφωνε, ίσως…ακόμη καρφώνει!(που λέει ξανά ο λόγος).

Δεν είχα επιλογή. Άνοιξα ράδιο σ’ όλη την έντασή του, να «σκεπάσει» ο ήχος το θόρυβο. Το άνοιξα τόσο πολύ που και ο δικός μου ήχος…κατέληξε θόρυβος!!

Μου είπε, φίλη ψυχολόγος, πως για να έχω καλύτερη ψυχική υγεία, ν’ αντικαταστήσω τα πρέπει, με θέλω.

Ακολουθώντας λοιπόν την συμβουλή της, σήμερα, είπα, «ΘΕΛΩ ΗΣΥΧΙΑ»!

Το ξεκίνησα, το τακτοποίησα και πάνω που άρχισε ν’ αποδίδει…,να το σφυρί να και ο θόρυβος!

Βεβαίως και δεν ηρέμησα! Κάθε πράγμα όμως έχει δύο όψεις. Έτσι και το όλο σκηνικό κατέληξε, να παίζει στο ράδιο μια χορευτική «ροκιά» με «πατημένα γκάζια»!

Κάποια παιδάκια 8-10 χρονών, χόρευαν ευτυχισμένα έξω από την αυλή κάνοντας διάφορα…χαζά. Το απολάμβαναν με την ψυχή τους!

Ο θόρυβος του σφυριού, για τα παιδιά, ήταν ανύπαρκτος!

Ομολογώ πως, κι εγώ, όσο έβλεπα τα παιδιά, η προσοχή μου ξέφυγε από τον θόρυβο.

Σκεφτόμουνα να κλείσω όλη αυτή την εικόνα στην ψυχή μου και να την ανοίξω στον καμβά, ζωγραφίζοντας την.

Κι έτσι η αιτία του θορύβου με το σφυρί να γίνει αφορμή χορευτικής φιγούρας με πρώτο χορευτή το…πινέλο!

Τσιραμπίδου Όλγα

Μάης 2007