7.10.07

καλοκαίρι στην Καλαμαριά


Στην Καλαμαριά, όπως κάθε Σάββατο βράδυ οι δρόμοι πλημμύρισαν κόσμο. Άλλωστε ήταν τέλη Αυγούστου και το πέρας της καλοκαιρινής περιόδου πλησίαζε και ο καθένας προσπαθούσε να «ρουφήξει» όσο πιο πολύ μπορούσε από αυτό πριν την έλευση του χειμώνα. Μόνο που αυτό το Σαββατόβραδο δε θα ήταν σαν όλα τα άλλα. Δε θα έμοιαζε σε τίποτα με τα κλασσικά καλοκαιρινά βράδια.

Την ήρεμη και ζεστή , υγρή νύχτα του Αυγούστου ήρθαν να ταράξουν μια σειρά από περιστατικά. Ένας Αφρικανός μικροπωλητής αντιγραμμένων (δηλαδή φτηνών) cd, ένα κλασσικό κυνηγητό από αστυνομικούς με πολιτικά, το καταφύγιο του σε παρακείμενη καφετέρια, το πέσιμο του από το παράθυρο του πρώτου ορόφου(εκπαραθύρωση το λέγανε παλιά)και ο θάνατος.

Ξαφνικά, ο πεζόδρομος της Καλαμαριάς που έσφυζε από ζωή γνώρισε τον θάνατο.

Οι εξελίξεις λίγο πολύ γνωστές σε όσους ζουν στην πόλη αυτή. Αμέσως σπεύδουν φίλοι Αφρικανοί του μικροπωλητή, του Τόνυ, στο σημείο όπου σκοτώθηκε. Αμέσως τα νέα ταξιδεύουν σε όλη την πόλη και μαζεύεται από κάθε σημείο της Σαλονίκης κόσμος που ενώνεται μαζί με νέους της Καλαμαριάς. Η οργή περισσεύει και αυτό γιατί η απάντηση στα αίτια του θανάτου είναι γνωστή. Το Cd αξίζει περισσότερο από μια ζωή.

Σε μια εποχή που ο κόσμος δεν έχει λεφτά, οι Αφρικανοί πουλάνε φτηνά cd και αυτό δεν αρέσει ούτε στις πολυεθνικές και από ότι φαίνεται ούτε στους καλλιτέχνες.

Ήταν άραγε αναμενόμενο ότι θα φτάναμε εδώ που φτάσαμε;

Πριν 10 περίπου χρόνια θυμόμαστε όλοι γνωστή Νο 1 τραγουδίστρια να επιτίθεται μπροστά στις κάμερες τηλεοπτικού σταθμού σε μικροπωλητές cd μέσα στα πανεπιστήμια. Αλλά και τα τελευταία τουλάχιστόν δυο χρόνια οι προπηλακισμοί και τα μαζέματα από τον πεζόδρομο των Αφρικανών μικροπωλητών ήταν γεγονός αδιαμφισβήτητο μιας και συνέβαιναν μπροστά στα μάτια απλού κόσμου. Με όλο αυτό το background πώς να μην καταλήξει η κατάσταση εδώ που κατέληξε;

Σάββατο βράδυ. Ο Τόνυ κείτεται νεκρός στον πεζόδρομο. Επίσημη εκδοχή της αστυνομίας πως έπεσε μόνος του…

Νέοι από όλες τις γωνιές της πόλης ενώνονται μαζί με Καλαμαριώτες και τους Αφρικανούς και ξεκινάνε συγκρούσεις με τα ΜΑΤ που σπεύδουν στην περιοχή.

Ακόμα και ο ουρανός εκείνο το ζεστό βράδυ άνοιξε και άρχισε να βρέχει.

Το επόμενο πρωί βρίσκει όλους τους απλούς Καλαμαριώτες συγκλονισμένους. Επισκέπτονται από εκείνο το πρωί και για μέρες το σημείο που σκοτώθηκε ο Τόνυ και καταθέτουν ένα λουλούδι, ένα δάκρυ, ένα «γιατί»…

Για μέρες ο πεζόδρομος γίνεται το σημείο αναφοράς όλης της πόλης. Μια Καλαμαριώτισσα δηλώνει στην τηλεόραση «μπορεί τα παιδιά να λένε μαύρους, αλλά εμένα μαύρισε η ψυχή μου με αυτό που έγινε».

Εκείνη την περίοδο αν υπήρχε ένας μετρητής που μετρούσε την διάθεση του κόσμου στην Καλαμαριά αυτή θα ήταν κάτω από το μηδέν. Επίσης να υπήρχε ένας μετρητής που μετρούσε την αλληλεγγύη αυτή θα ήταν πάνω από τα επιτρεπτά όρια που θέτουν οι εκάστοτε εξουσίες.

Η γειτονιά μας θύμιζε παλιές εποχές. Τότε που ο κόσμος ήταν ένα κουβάρι και δε έμοιαζε με την ιδιώτευση του σήμερα. Και όλοι λέγανε στα «πηγαδάκια» χαρακτηριστικά : «έπρεπε να γίνει κάτι τόσο άσχημο για να ενωθεί όλος αυτός ο κόσμος;».

Στην Καλαμαριά ζούνε πρόσφυγες από τον Πόντο, την Μικρά Ασία, την τέως Σοβιετική Ένωση κτλ γι αυτό και το στοιχείο της φιλοξενίας είναι έντονο εδώ. Ο τόπος που δέχτηκε τους παππούδες μας την δεκαετία του 20 το χει στη μοίρα του να φιλοξενεί αυτούς που τον επισκέπτονται. Αλλά έχει και ένα χαρακτηριστικό να κάνει τους φιλοξενούμενους να νιώθουνε και να γίνονται Καλαμαριώτες.

Καλαμαριώτης ήταν και ο Τόνυ, όπως και τα υπόλοιπα παιδιά που ζούνε και εργάζονται εδώ στην περιοχή. Καλαμαριώτης, Νιγηριανής καταγωγής, όπως ακριβώς λέμε πως υπάρχουν Καλαμαριώτες ποντιακής καταγωγής, Μικρασιατικής καταγωγής ή από άλλα μέρη της Ελλάδας και όχι μόνο.

Το δεύτερο περιστατικό που σημάδεψε το καλοκαίρι που μας πέρασε ήταν οι φωτιές που ξεσπάσανε στα τέλη Αυγούστου σε Πελοπόννησο και Εύβοια. Μεγάλες εκτάσεις γης καιγόντουσαν για μέρες και ο κρατικός μηχανισμός ήταν απών. Σ αυτό το σημείο καλό είναι να κάνουμε μια παρένθεση για να πούμε τα εξής:

· η κυβέρνηση στην προσπάθεια της να εξοικονομήσει λεφτά μείωσε φέτος το προσωπικό των ήδη κακοπληρωμένων συμβασιούχων δασοπυροσβεστών. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να μη φτάνει το προσωπικό να σβήσει τις φωτιές αφήνοντας έτσι την μοίρα τους ολόκληρα χωριά- για να μη πούμε ευρύτερες περιοχές.

· Από την άλλη μεριά, αυτοί που έβαλαν τις φωτιές είχανε πολύ καλή πληροφόρηση για τις κινήσεις των πυροσβεστών. Για παράδειγμα με το που άδειασε η Εύβοια από τους πυροσβέστες(που σπεύδανε προς βοήθεια στην Πελοπόννησο) τότε βάλανε σε πολλά και διαφορετικά μέτωπα του νησιού φωτιές.

Το εκπληκτικό γεγονός που αναδύθηκε μέσα από τι συμφορά των πυρκαγιών και τους δεκάδες νεκρούς που άφησε αυτή πίσω της είναι πως οι ίδιοι οι κάτοικοι των πληγέντων περιοχών μπροστά στον κίνδυνο της φωτιάς και της έλλειψης βοήθειας από τον κρατικό μηχανισμό αυτό – οργανώθηκαν και αμύνθηκαν μπροστά στη φυσική καταστροφή.

Πολλοί πιστεύουν πως αυτό, η οργάνωση των απλών ανθρώπων, είναι μια κατάσταση εφάμιλλης της ζούγκλας. Επίσης πιστεύουν πως δίχως την δύναμη του κράτους δε μπορεί να λειτουργήσει τίποτα σωστά. Το νέο φρούτο της εποχής βέβαια είναι πως και το κράτος έχει αποτύχει σ αυτούς τους τομείς και πως πλέον χρειάζονται οι ιδιωτικές εταιρείες για να το αντικαταστήσουν.

Αυτό που είδαμε όμως σε Πελοπόννησο και Εύβοια ήταν απλοί άνθρωποι χωρίς εκπαίδευση από κάποιον κρατικό φορέα να πολεμάνε και να καθυστερούν ή στην καλύτερη περίπτωση να σταματάνε την επέλαση της φωτιάς. Χαρακτηριστικές ήταν οι δηλώσεις κάποιων ανθρώπων που υπεράσπιζαν το χωριό τους με κλαδιά από δέντρα για μέρες και λέγανε πως αν βρισκότανε κάποιος κρατικός φορέας να τους δώσει ένα και μόνο κουβά νερό θα την είχανε σβήσει την φωτιά. Τελικά στο συγκεκριμένο χωριό μετά από μέρες μάχης με τη φωτιά και με την κούραση έντονη οι κάτοικοι υποχώρησαν και η φωτιά έκαψε τα πάντα.

Σε άλλο χωριό ένας κάτοικος πολεμούσε με ένα λάστιχο να σώσει το σπίτι του και όταν του κόψανε το νερό πήρε το κρασί από τη σοδειά του που είχε υποθηκευμένο σε βαρέλια στο υπόγειο του και με αυτό σταμάτησε την φωτιά.

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι απέδειξαν πως αν είχαν από ένα απλό πυροσβεστήρα ο καθένας θα είχαν σώσει τα σπίτια αλλά ακόμα και τα δάση που κατακάηκαν. Απέδειξαν επίσης πως ο μύθος πως το κράτος και οι εταιρείες είναι οι μόνοι που μπορούν να κάνουν τα πράματα να λειτουργούν σωστά είναι πλέον μύθος.

Η δύναμη του απλού κόσμου είναι ασύγκριτη όταν αυτός βέβαια αποφασίσει να κινήσει διαδικασίες και να πάρει την τύχη στα χέρια του.

Αυτά τα δυο γεγονότα πιστεύω σημάδευσαν το καλοκαίρι φέτος.

Στην Καλαμαριά αποδείξαμε πως οι έννοιες της ανθρωπιάς, της κοινωνικής αλληλεγγύης όχι μόνο δεν έχουν πεθάνει αλλά βρίσκονται σε υψηλό επίπεδο στα ανακλαστικά του απλού κόσμου.

Στην Πελοπόννησο και στην Εύβοια αποδείξανε στην Ελλάδα και ίσως στον κόσμο όλο πως αυτό – η οργάνωση των πολιτών μαζί με τα κατάλληλα μέσα είναι η ελπίδα της κοινωνίας μας για το μέλλον.

Κ.Π

Δεν υπάρχουν σχόλια: