Οίκος...αντοχής!!!

Ένας άνδρας μάλλον ωραίος, εμφανίσιμος και σχετικά νέος, περιδιάβαινε τα σαλόνια της Ευρώπης, «μαγειρεύοντας» τις «δουλείες» του!

Του άρεσαν τα σπορ, οι μπίζνες και οι γυναίκες!

Αν και τον αποκαλούσαν Ευρωπαίο (γιατί ήταν), η γνώμη του για τις γυναίκες είχα απόχρωση ανατολής.

Τον κυνηγούσαν (κακό γι’ αυτές) και το ήξερε (καλό γι’ αυτόν).

Είχε κάνει 9 γάμους. Όλες του τις συζύγους τις «κατοχύρωνε» και όλες τις είχε δεδομένες.

«Κατοχυρωμένες», διότι έβαζε την καθεμία από αυτές σε πόστο ανάλογο των δυνατοτήτων τους.

Δεδομένες, διότι δεν άφηνε περιθώρια αντίδρασης, διεκδικήσεων σε καμία, όσο δικαιολογημένο κι αν ήταν το αίτημα.

Ένα παράδειγμα της τακτικής του ήταν η σύζυγος Γερμανία που ήταν υπεύθυνη για βαριά βιομηχανία.

Και όσο πρόσθετε συζύγους τόσο ήθελε ακόμη περισσότερες!

Έτσι έφτασε και η ώρα της Ελλάδας. Οι φίλοι της κι αυτοί που την αγαπούσαν της απέτρεπαν αυτό το γάμο, την μάλωναν να μην δεχτεί, γιατί Αυτή ήταν «Λαϊκιά» και αυτός των «Σαλονιών».

Της τόλεγε κι η μάνα της, Αυτή από το 40. Πολλά είχαν δει τα μάτια της, κόπιασε, πόνεσε αλλά μόνο σοφά σκεφτόταν.

Έτσι είπε της κόρης της:

-Αν δεν δουλέψεις μάτια μου, κόρη καλή, ακριβή μου, με τα όμορφά σου μονάχα, ν’ αφανιστείς γυρεύεις!

Από την άλλη ο «γαμπρός», εκθείαζε τις ομορφιές της κι ευθύνες της πρότεινε με τρόπο:

-Οι ομορφιές σου είναι πολλές! Έχεις καταπράσινα βουνά, θάλασσες σμαραγδένιες, κάμπους παραγωγικούς και έναν Παρθενώνα θαύμα! Θα είσαι υπεύθυνη του τουριστικού τομέα.

Η Ελλαδίτσα δεν το πολυσκέφτηκε γιατί όλα τα έβλεπε «αγκαλιές και χάδια», σα να’ τανε η μοναδική του σύζυγος.

Κι έτσι κουρασμένη όπως ήτανε από τις ταλαιπωρίες που πέρασε μαζί με την –υπέροχη κατά τα άλλα- μητέρα της, τον παντρεύτηκε και χωρίς καμία σκέψη τ’όριξε στις «ξάπλες», τα «ξενύχτια», το «χαβαλέ».

Σε λίγα χρόνια ξέχασε κι αυτά που ήξερε! Παραμέλησε και τις ομορφιές της, πόσο μάλλον τις υποχρεώσεις της.

Μια εικόνα Σκουπιδιών και μπετόν παντού, χωρίς κανένα σεβασμό στο πράσινο. Μια εικόνα των θορύβων, της αγένειας, της αγένειας και της αγένειας. Μια εικόνα σχολείων σαν φυλακές, μιας υγείας υποτυπώδους και παιδείας…παιδαριώδους! Το χειρότερο όμως όλων, εμπρηστές, φλόγες και καμένα δάση, καμένα δάση, καμένα δάση.

Κλάψαμε και ακόμη κλαίμε γι αυτήν την ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΗ καταστροφή. Και θα κλαίμε για πολλά χρόνια ακόμη από τα’ αποτελέσματά της!

Είδε κανείς «τον σύζυγό της» να κλαίει, να τρέχει προς βοήθεια;

Ποιος ξέρει τι θα της χρεώσει αύριο, μεθαύριο και θα την έχει εξαρτημένη.

-Ανόητη…σου τα’ λεγε η μάνα σου, αλλά εσύ στα…γούστα!

Τώρα που αναγκαστικά πρέπει να δουλέψεις για να ορθοποδήσεις, φώναξε όλους αυτούς, που χρόνια τώρα καταχρώνται το δημόσιο χρήμα. Πες τους να σου καταθέσουν τις μίζες τους, γιατί δικά σου χρήματα είναι, σου τα κλέψανε ενώ εσύ…»χαβαλέδιαζες».

Κι όμως…!!!

Κατάκοπη και τσακισμένη, τώρα στέκεται, ακουμπισμένη σ’ ένα τοίχο. Σ’ έναν τοίχο έξω από το σπίτι της, προσπαθώντας να περισώσει την χαμένη της αξιοπρέπεια.

Το ένα πόδι τεντωμένο και κάτω-προσπάθεια να κρατηθεί-το άλλο λυγισμένο και πίσω-σαν την ψυχή που λύγισε κι είναι έτοιμε να καταρρεύσει.

Οι γόβες της ξεκολλημένες και τα τακούνια της μισά και ξεσχισμένα!

Το φόρεμα κακοραμμένο και φτηνό, που όμως ακόμα κι έτσι αναδεικνύει το υπέροχο κορμί της.

Τα μαλλιά της αχτένιστα, μισά πιασμένα πάνω και τα’ άλλα μισά κάτω, κι όλα μαζί ανάκατα, σα γριάς εκατό χρονών, γύρω από ένα πρόσωπο τόσο ταλαιπωρημένο αλλά παρ’ όλα αυτά, τόσο μα τόσο ΟΜΟΡΦΟ!

Παρ’ όλη την κατάντια της, το κεφάλι της, είναι πάντα ψηλά-δείγμα της περηφάνιας της!

Όμως, κανέναν δεν κοιτά στα μάτια! Ντρέπεται τόσο πολύ!! Κι άλλο τόσο δεν θέλει να φανεί το δακρυσμένο της βλέμμα.

Στο αριστερό της χέρι κρατά γερά ένα κοντάρι με μια σημαία στα χρώματα του μπλε και του άσπρου, κι ας είναι κουρελιασμένη!

Όποιος περνά και μπαίνει στο κατώφλι της, δεν γίνεται να μην δει την πινακίδα πάνω από την είσοδο, «ΟΙΚΟΣ…ΑΝΤΟΧΗΣ», γράφει, Και το κορίτσι έξω με τη σημαία…περιγράφει!!!

27/8/2007

ΤΣΙΡΑΜΠΙΔΟΥ ΟΛΓΑ