Κατέστρεψέ τον, πλήγωσέ τον
θα δώσεις νόημα στη ζωή σου!
Έλα, τι περιμένεις, ρίχτου την χολή!
πικρή στέκεται στο βάθος των χειλιών σου
Μην τον παίρνεις τηλέφωνο, απομόνωσέ τον,
θα καταλάβει, είναι «πλήρους κατανόησης»!
Κι αν δεις το δάκρυ του ψιχάλα άσπρου σύννεφου
γέλα εσύ, έτσι υπάρχεις, θριαμβευτικά!
Το πληγωμένο παρελθόν του, τον αντάμειψε
χάρηκε χωρίς αλαζονεία, απλά, καθημερινά.
Γύρισε να σε δει, να το μοιραστεί!
Που πήγες; που πήγαν τόσοι άλλοι;
Δύο ματάκια τον κοιτούν συντροφικά
από μέλι βαμμένο το τριχωτό κορμάκι του
τρομαγμένο φεύγει απ’ το τελείωμα της εξώπορτας
γιατί τρέχει και μόνο τον αφήνει απορημένο;
Τι να ξεπουλήσει άραγε για να τον πλησιάσουν;
την ψυχή που με τόσο κόπο τακτοποίησε;
Δεν ελπίζει τίποτε, δεν θέλει τίποτε!
Είναι μόνος, θλιμμένος κι ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ…!
Όλγα Τσιραμπίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου