ΕΓΩ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ

Και τι μ’ αυτό;

Μάλλον έπρεπε να γεννηθώ στεναχωρημένη. Ίσως τότε να ήταν καλύτερα για μένα. Και για να μην λέω πολλά, μήπως πήγατε να βγάλετε ταυτότητα ή διαβατήριο;

Εάν πήγατε και για τα δύο, είμαι σίγουρη ότι ακόμα το φυσάτε και δεν έχει κρυώσει.

Μία ολόκληρη ημέρα προσπαθούσα να επικοινωνήσω τηλεφωνικά για πληροφορίες. Τίποτε.

Δεν πειράζει, θα περάσω από την Αστυνομία, σκέφτηκα. Μόλις φθάνω στην Αστυνομία, το χαμόγελο σβήνει από τα χείλη μου.

Τι κι αν γεννήθηκα χαρούμενη;

Τι κι αν το βλέπω μισογεμάτο;

Τι κι αν ξέρω ότι βρίσκομαι στο Ελληνιστάν; Δεν μπορώ να το πάρω απόφαση ότι έτσι είναι τα πράγματα εδώ.

Δεν μπορώ να χαμογελώ στους αγενείς αστυνομικούς που βαριούνται να δώσουν διευκρινήσεις.

Δεν μπορώ να ανεβώ τους 2 ορόφους της Αστυνομίας.

Παρ’ όλα αυτά, ανεβαίνω τους 2 ορόφους με τα πόδια.

Βρε παιδιά, δεν το ξέρετε;

Εδώ και πολλά χρόνια βγήκαν κάτι κουτιά που τα λένε ασανσέρ και δεν υπάρχει λόγος να ανεβαίνεις σκαλοπάτια…

Παίρνω τις πληροφορίες για την καινούρια μου ταυτότητα.

- Θα έρθεις αύριο, μου λένε, για να πάρεις αριθμό προτεραιότητας.

- Και γιατί όχι τώρα;, τους λέω χαμογελώντας ακόμη.

- Γιατί αύριο θα έρθεις πρωί – πρωί στις 5 το αργότερο 6π.μ.

Την άλλη μέρα πρωί – πρωί στις 6 π.μ. εγώ εκεί.

Αριθμός προτεραιότητας 36. Μόλις που πρόλαβα. Πήραν μόνο 40 ονόματα.

Άντε πάλι να ανεβώ τα σκαλοπάτια.

Ε, και πρέπει να το κάνω θέμα;

Τι είναι 2 όροφοι;

Έλα όμως που μερικοί δεν μπορούν να τα ανέβουν. Αλλά, πού να το σκεφτούν αυτό, αυτοί που μπορούν. Πατ’ απάν! Λένε οι Πόντιοι.

Θα τα ανεβώ!

Βλέπουν τα χαρτιά μου και μου κλείνουν ραντεβού για τις 11:30 π.μ. της ίδιας ημέρας.

Ανεβαίνω για τρίτη φορά τα σκαλοπάτια.

Μου παίρνουν τα χαρτιά μετά από μία ώρα από το καθορισμένο ραντεβού. Και μου λένε να τους πάρω τηλ. (που δεν θα μπορέσω να τους πιάσω, είμαι σίγουρη) μετά από 5 ή 6 ημέρες για να μου πούνε εάν είναι έτοιμη η νέα μου ταυτότητα.

Θα ξαναπάω δηλ. για τέταρτη φορά.

Γιατί, λοιπόν, διατυμπανίζουν ή βγάζουν οι Έλληνες πολίτες ταυτότητα σε 20’ λεπτά;

Γιατί δεν το παίρνω απόφαση, ότι αυτό είναι το Ελληνιστάν;

Γιατί, για όλα αυτά φταίμε εμείς, οι Έλληνες πολίτες. Αφού ανεχόμαστε τέτοιες καταστάσεις.

Εάν πάμε και τους κάψουμε, θα φταίνε αυτοί ή εμείς; (και είμαι και κατά της βίας γενικώς).

Γιατί δεν μας σκέφτονται;

Γιατί δεν μας υπολογίζουν;

Ποιοι εγκρίνουν τα συστήματα αυτά;

Για πόσο ακόμη θα χαμογελάμε;

Έχετε δει την ταινία «Την ημέρα που τους ξέχασε ο Θεός»; …

Αυτό που σας διηγήθηκα είναι μόνο το μισό.

Το άλλο μισό για το διαβατήριο έπεται.

Τώρα γιατί εγώ νομίζω ότι ζω στον 21^ο αιώνα; Και απ’ ότι ξέρω, εμείς τους πληρώνουμε όλους αυτούς τους αγενείς και βαριεστημένους υπαλλήλους.

Μήπως δεν το γνωρίζουν;

Βέβαια, κάποιους φαίνεται δεν τους αρέσει…

ΜΑΡΙΝΑ ΜΠΑΛΤΙΔΟΥ