H ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

ΚΑΤΟΧΥΡΩΝΕΙ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ

ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΥ

Της Άννας Μαστοράκη

ΤΙ ΑΛΛΑΖΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ

Σύμφωνα με το άρθρο 16 παρ. 5 του ισχύοντος Συντάγματος «η ανώτατη παιδεία παρέχεται αποκλειστικά από ιδρύματα ΝΠΔΔ με πλήρη αυτοδιοίκηση». Με την αναθεώρηση του επίμαχου άρθρου θα επιτρέπεται:

- η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων

- η νομιμοποίηση ως πανεπιστημίων των διαφόρων και αμφιβόλου ποιότητας ΙΕΚ, ΚΕΚ, ΚΕΣ, κολλεγίων, παραρτημάτων ξένων πανεπιστημίων και των πτυχίων που αυτά πουλάνε.

Γιατί είναι σημαντικό να μη τροποποιηθεί το άρθρο 16.

Το αναφερόμενο άρθρο, όπως ισχύει σήμερα, αποτελεί ασφαλιστική δικλείδα γιατί εμποδίζει την ιδιωτικοποίηση της παιδείας και την ανάπτυξη επιχειρηματικής δραστηριότητας στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Με την αναθεώρησή του, καταργείται η έννοια της εκπαίδευσης ως δημόσιο αγαθό και κατά συνέπεια καταργείται η υποχρέωση της πολιτείας να την παρέχει. Ανοίγει ο δρόμος για τον ιδιώτη – επιχειρηματία, ντόπιο και ξένο, ο οποίος στα πλαίσια της ελεύθερης αγοράς θα πουλά τη γνώση και τα πιστοποιητικά σπουδών (όχι κατ’ ανάγκη πτυχία) που φυσικά δεν θα είναι διαθέσιμα για τα φτωχά λαϊκά στρώματα, αλλά για τους προνομιούχους.

Η αναθεώρηση του άρθρου 16 είναι η φυσική συνέχεια του αντιδραστικού Νόμου – Πλαισίου της υπουργού παιδείας Μ. Γιαννάκου για την ίδρυση του πανεπιστημίου της αγοράς και των πολυεθνικών εταιρειών, με την έννοια του πανεπιστημιακού ασύλου να καταντά σχήμα οξύμωρο και υπο κατάργηση, που ηττήθηκε από το φοιτητικό κίνημα των καταλήψεων του Μαΐου – Ιουνίου.

Η κυβέρνηση της Ν.Δ. δια στόματος πρωθυπουργού, την ώρα που ξεκινούσαν τα συλλαλητήρια ενάντια στην αναθεώρηση του άρθρου 16, δήλωνε ανυποχώρητη: «οι αλλαγές θα γίνουν και αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο». Χείρα βοηθείας στην κυβέρνηση για να συγκεντρώσει τις απαιτούμενες 180 ψήφους βουλευτών κατά την προαναθεωρητική διαδικασία ώστε η επόμενη βουλή να απελευθερωθεί και να μπορεί με 151 ψήφους βουλευτών να αναθεωρήσει το άρθρο και έτσι ν’ αποφασίσει μόνη της για τα ιδιωτικά ΑΕΙ, έδινε μέχρι τώρα το επίσημο ΠΑΣΟΚ, που υπό την πίεση της διογκούμενης αντίθεσης της κοινωνίας και των εσωτερικών του αναταραχών υποχρεώθηκε σε αναδίπλωση φροντίζοντας να τη συνδυάσει με την πρόταση μομφής.

Στο στόχαστρο της αναθεώρησης είναι και άλλα άρθρα του Συντάγματος.

- Το άρθρο 24 για την προστασία του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος. Η κυβέρνηση επικαλούμενη την ανάγκη χωροταξικού σχεδιασμού που επιβάλλει τη σύνδεση χρήσης των δασικών εκτάσεων με το αντίστοιχο σχέδιο, μεθοδεύει τον αποχαρακτηρισμό δασών και την ένταξή τους στο πολεοδομικό σχέδιο. Ο πολεοδομικός σχεδιασμός θα πραγματοποιείται από τους τοπικούς παράγοντες που σε συνεργασία με τους ιδιώτες επιχειρηματίες (βλέπε Συμπράξεις Δημοσίου Ιδιωτικού Τομέα – ΣΔΙΤ) θα αναλάβουν να «αναβαθμίσουν!» το περιβάλλον. Έτσι παραδίδονται ολόκληρες δασικές εκτάσεις και ελεύθεροι χώροι προς εκμετάλλευση. Και είναι μόνον η αρχή! Έπονται οι λίμνες, τα βουνά, οι παραλίες…

- Το άρθρο 103 ορίζει και κατοχυρώνει τη μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων. Στα πλαίσια της αναθεώρησης, προτείνεται στο μέλλον η κάλυψη των οργανικών θέσεων του δημοσίου τομέα να γίνεται από υπαλλήλους που θα προσλαμβάνονται με συμβάσεις ιδιωτικού δικαίου. Καταργείται έτσι η μονιμότητα στο Δημόσιο και οι σταθερές εργασιακές σχέσεις. Δεν είναι τυχαία η συστηματικά καλλιεργούμενη την τελευταία 15ετία αντίληψη ότι για την κακή παροχή υπηρεσιών στο δημόσιο φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι που εφησυχασμένοι με τη μονιμότητά τους δεν απέδιδαν τα μέγιστα στην εργασία τους. Ούτε και η διχόνοια που έντεχνα έσπειραν και η διάσπαση που προσπαθούσαν να προκαλέσουν ανάμεσα στους εργαζόμενους δημόσιου – ιδιωτικού τομέα. Γιατί αλήθεια, σε τι θα ωφεληθούν οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα από την κατάργηση της μονιμότητας; Αν σκεφτούμε ότι το Δημόσιο αποτελεί το τελευταίο προπύργιο διεκδίκησης δικαιωμάτων, τότε καταλαβαίνει κανείς πολύ εύκολα τι σημαίνει αυτή η απώλεια. Μείωση δικαιωμάτων στο δημόσιο σημαίνει παραπέρα μείωση δικαιωμάτων στον ιδιωτικό τομέα. Απώτερος σκοπός είναι η λειτουργία των δημοσίων υπηρεσιών με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια με τελικό στόχο την πλήρη ιδιωτικοποίησή τους (βλ. ΟΤΕ). Και φυσικά για τον ιδιώτη – επιχειρηματία καλός υπάλληλος είναι ο ανασφαλής (ανασφάλιστος;) υπάλληλος.

- Προτείνεται επίσης η αναθεώρηση του άρθρου 100 (Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο) και η ίδρυση Συνταγματικού Δικαστηρίου, ενός υπερδικαστηρίου με αρμοδιότητες τον τελικό έλεγχο της συνταγματικότητας των νόμων και της συμβατότητάς τους με το δίκαιο της Ε.Ε. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι α) χάνεται η δυνατότητα να κρίνεται σε χαμηλότερες δικαστικές βαθμίδες η συνταγματικότητα ενός νόμου, γεγονός που επέτρεπε μέχρι σήμερα να κερδίζονται έστω και κάποιες εργατικές υποθέσεις. β) αντιδραστικοί – αντιλαϊκοί νόμοι, οδηγίες (π.χ. οδηγία Μπολκεστάιν) θα γίνονται αυτόματα εσωτερικό δίκαιο. Έτσι δημιουργείται μία δικαιοσύνη απομακρυσμένη από το λαό που δεν θα υπόκειται σε κοινωνικό έλεγχο.

- Χτύπημα στο άρθρο 28 παρ. 3 αποτελεί και η πρόταση για μείωση του αριθμού των βουλευτών που απαιτούνται για να ψηφίσουν υπέρ της ενσωμάτωσης των ευρωπαϊκών και ΝΑΤΟικών αποφάσεων στο εσωτερικό δίκαιο από 181 σε 151. Η πρόταση αποδεικνύει την αυξητική τάση εξάρτησης και υποταγής της χώρας μας στις επιταγές της Ε.Ε.

ΝΔ ΚΑΙ ΠΑΣΟΚ ΚΑΤΟΧΥΡΩΝΟΥΝ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΑ ΤΟ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟ

Το Σύνταγμα του 1975, ως Σύνταγμα της Μεταπολίτευσης, κατοχύρωνε δημοκρατικά δικαιώματα, ατομικές ελευθερίες, δημόσια αγαθά. Με την αντιδραστική αναθεώρηση που επιχειρείται σήμερα, όλα τα παραπάνω αναιρούνται και επιδιώκεται να ανακηρυχθεί σε θεμελιώδη νόμο του κράτους (στο νέο Σύνταγμα) η νεοφιλελεύθερη πολιτική της Ε.Ε. Είναι η αποκαλούμενη «στρατηγική της Λισαβόνας» που άμεσους στόχους έχει:

να χτυπήσει τους μισθούς, ρίχνοντάς τους ακόμα και κάτω από το κατώτατο ημερομίσθιο που ορίζει η Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας ΕΓΣΣΕ (ήταν εξάλλου η πρόταση του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων, την προηγούμενη χρονιά, για την καταπολέμηση της ανεργίας στις προβληματικές περιοχές)

§ να καταργήσει τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας και η διαπραγμάτευση των μισθών και των συνθηκών εργασίας να γίνεται σε ατομικό επίπεδο ανάμεσα στον εργοδότη και στον εργαζόμενο

§ να επιτεθεί στις εργασιακές σχέσεις με στόχο την παραπέρα «ελαστικοποίησή» τους. Ήδη κεκτημένα δικαιώματα, όπως οκτάωρο και πενθήμερο έχουν καταργηθεί με τους νέους νόμους για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, την αμοιβή των υπερωριών, την απελευθέρωση του ωραρίου στα εμπορικά καταστήματα. Πρόσφατα υπογράφηκε (με τη συμφωνία της ΟΤΟΕ!!) η διετής κλαδική σύμβαση εργασίας που προβλέπει λειτουργία ορισμένων υποκαταστημάτων τραπεζών τ’ απογεύματα των καθημερινών και το πρωί του Σαββάτου.

§ να διαλύσει την κοινωνική ασφάλιση, ανοίγοντας έτσι το δρόμο στις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες. Αφού οι κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών της χώρας μας χρεοκόπησαν τα ασφαλιστικά ταμεία, πρόσφατα έκαναν ένα «δωράκι» στους εργοδότες – μεγαλοοφειλέτες του ΙΚΑ ψηφίζοντας νόμο για ρύθμιση οφειλών με άπειρες δόσεις και εκπτώσεις. Συγχρόνως κατευθύνονται σε αντιασφαλιστικές ρυθμίσεις, όπως αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης, μείωση των συντάξεων, αύξηση των εισφορών των εργαζομένων κ.λ.π.

§ να ιδιωτικοποιήσει την υγεία, παιδεία και να εμπορευματοποιήσει πλήρως δημοσιοποιημένα αγαθά (ρεύμα, τηλέφωνο κ.λ.π.)

§ να περιορίσει συνδικαλιστικά δικαιώματα και ατομικές ελευθερίες. Οι περισσότερες απεργίες κρίνονται από τα δικαστήρια παράνομες και καταχρηστικές, γίνονται προληπτικά μαζικές συλλήψεις πριν καν την έναρξη διαδηλώσεων (βλ. φετεινή επέτειο Πολυτεχνείου), ενώ με το πρόσχημα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας οι πολίτες παρακολουθούνται και φακελώνονται ηλεκτρονικά.

Για όλους αυτούς του λόγους αυτή η αναθεώρηση δεν πρέπει να περάσει:

Δεν πρόκειται απλά για κάποια αλλαγή άρθρων όπως θέλουν να νομίζουμε.

Πρόκειται για τη ΖΩΗ μας. Αυτή χτυπάνε και γι’ αυτή πρέπει να δώσουμε ΜΑΧΗ.

Να συμμετέχουμε στις συγκεντρώσεις – συλλαλητήρια, στις διάφορες επιτροπές και πρωτοβουλίες που έχουν συγκροτηθεί ενάντια στην αναθεώρηση του Συντάγματος.

Η ΝΙΚΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΟΠΙΑ

Αρκεί να θυμηθούμε:

§ Το ΟΧΙ των Γάλλων και Ολλανδών στο Ευρωσύνταγμα

§ Τη νίκη των Γάλλων την άνοιξη του 2006 που ξεσηκώθηκαν ενάντια στο Συμβόλαιο Πρώτης Απασχόλησης (CPE)

§ Τη νίκη των Ελλήνων φοιτητών το καλοκαίρι του 2006 που πάγωσαν το Νόμο – Πλαίσιο της Μ. Γιαννάκου.