Η βία, μέσα και έξω από το σπίτι, η έλλειψη επικοινωνίας, η βαρεμάρα, το διαδικαστικό σεξ, οι ματαιώσεις του έρωτα, η αναπαραγωγή και κατασκευή της πραγματικότητας μέσω της κάμερας του κινητού, ένας υφέρπον αλλά ορατός κυνισμός, οι ανύπαρκτες προσδοκίες, η φετιχοποίηση του στυλ και της εξωτερικής εμφάνισης, η αιχμηρή παρουσία των ζητημάτων της διαφορετικότητας, το ερημοποιημένο κοινωνικά περιβάλλον σε πόλεις και προάστεια, οι αρχές των σημερινών ενηλίκων που διαψεύδονται και ίσως και άλλα που δεν μπόρεσα να αντιληφθώ, αναδύονταν μέσα από τις μικρές καλές και κακές πράξεις νεαρών πρωταγωνιστών που θέλουν αλλά δεν ξέρουν πως να σπάσουν τα αδιέξοδά τους. Ολα αυτά σε 3-4 ταινίες μικρού μήκους που παίχτηκαν όλες μαζί σε ενότητα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Νύχτες Πρεμιέρας στην Αθήνα, που ωστόσο δεν μας προϊδέαζε για το περιεχόμενό της. Οι πληροφορίες έλεγαν ότι απλά πρόκειται για διακεκριμένες ταινίες αυτής της χρονιάς. Τυχαία άραγε όλες είχαν κοινή αφετηρία, παρόμοια κεντρική ιδέα; Ολοι ξέρουμε και συζητάμε τι συμβαίνει στη νέα γενιά, αλλά συνήθως η ψύχραιμη συζήτηση κρύβεται μέσα στον καπνό που αμολάνε τα κανάλια, με τους ειδικούς πάσης φύσεως, τις τηλεψυχολόγες, τους παπάδες και τους πολιτικούς-γεροντοκόρες.
Το κοινό στην αίθουσα ήταν 99,9% νέοι, σαν κι αυτούς που αγωνιούσαν επί σκηνής. Παρακολούθησαν χωρίς αντιδράσεις, αυτό το καθρέφτισμα της ζωής τους. Συμφωνούν, διαφωνούν με την εικόνα, δεν κατάλαβα. Μου δόθηκε όμως η εντύπωση πως οι άνθρωποι βγήκαν από την αίθουσα με τη σωστή δόση προβληματισμού. Δεν υπήρχε ευτυχώς κανείς εκεί, από αυτούς που κάνουν τς,τς. Μόνοι τους πορεύτηκαν προς την έξοδο και μάλλον δεν περιμένουν τίποτα από όλους αυτούς που δηλώνουν ότι θα τους σώσουν.
Φωτό από την ταινία Πρώτο σκίρτημα (Anne Marie Kurstein) .
1 σχόλιο:
Η φωτογραφια την οποια εχεις στο blog σου ειναι απο το δευτερο μερος των ταινιων μικρου μηκους.
Το πρωτο μερος ηταν ακομη καλυτερο!!!!
Δημοσίευση σχολίου